ماه من ، غصه چرا ؟!ا

  
   آسمان را بنگر ، که هنوز، بعد صدها شب و روز
   مثل آن روز نخست
   گرم وآبي و پر از مهر ، به ما مي خندد !ا
   يا زميني را که، دلش ازسردي شب هاي خزان
   نه شکست و نه گرفت !ا
   بلکه از عاطفه لبريز شد و
   نفسي از سر اميد کشيد
   ودر آغاز بهار ، دشتي از ياس سپيد
   زير پاهامان ريخت ،
   تا بگويد که هنوز، پر امنيت احساس خداست !ا
    ماه من غصه چرا !؟!ا
   تو مرا داري و من
   هر شب و روز ،
   آرزويم ، همه خوشبختي توست !ا
   ماه من ! دل به غم دادن و از ياس سخن ها گفتن
   کارآن هايي نيست ، که خدا را دارند ?ا
   ماه من ! غم و اندوه ، اگر هم روزي، مثل باران باريد
   يا دل شيشه اي ات ، از لب پنجره عشق ، زمين خورد و شکست،
   با نگاهت به خدا ، چتر شادي وا کن
   وبگو با دل خود ،که خدا هست ، خدا هست !ا
   او هماني است که در تار ترين لحظه شب، راه نوراني اميد
   نشانم مي داد ?ا
   او هماني است که هر لحظه دلش مي خواهد ، همه زندگي ام ،
  غرق شادي باشد ?